Τέκνο του μπαμπά (κυρίως) και της μαμάς. Όνομα εις το μέλλον (μάλλον) - Τάδε έφη Ελληνική Πολιτεία

Σπάνια χρειάζεται κάποιος αντίγραφο ληξιαρχικής πράξης γεννήσεως. Συνήθως αυτό που αρκεί ως δικαιολογητικό σε διάφορες συναλλαγές ή αιτήσεις για πιστοποίηση στοιχείων είναι το πιστοποιητικό γέννησης.
Τον τελευταίο χρόνο χρειάστηκα 2 φορές για διαφορετικούς λόγους να προσκομίσω αντίγραφο ληξιαρχικής πράξης γέννησης και είχα έτσι την ευκαιρία να μελετήσω αυτό το σημαντικό έγγραφο για τον κάθε πολίτη , το 1ο επίσημο έγγραφο της ζωής του, την 1η ταυτότητά του με την πολιτεία. Η εμπειρία ανάγνωσης των στοιχείων του ήταν σοκαριστική.
-Ας παρατηρήσω ως παρένθεση πάντως ότι μέσα στον ζοφερό μεσαίωνα της ανυπαρξίας ηλεκτρονικών υπηρεσιών στις συνδιαλλαγές του με το δημόσιο ο πολίτης μπορεί να βρει ως δέσμη φωτός αναγέννησης αρκετές από τις υπηρεσίες του ΚΕΠ. Και τις 2 φορές "παρήγγειλα" το πιστοποιητικό από την ιστοσελίδα του ΚΕΠ και παρόλο που δεν είναι και ό,τι πιο φιλικό προς το χρήστη έχει σχεδιαστεί και παρόλα τα errors που χτύπησα στη διαδικασία εντέλει τα κατάφερα και το έγγραφο είχε σταλεί με fax στο τοπικό ΚΕΠ της κατοικίας των γονιών μου για παραλαβή.-
Στο προκείμενο τώρα, το αντίγραφο ληξιαρχικής πράξης γέννησης. Πρόκειται για έγγραφο των αρχών της 10ετίας του '70 καταχωρημένο στο ληξιαρχείο Αθηνών. Είναι αντίγραφο σελίδας καταχώρησης από το βιβλίο του ληξιαρχείου. Η σελίδα είναι χωρισμένη με μία κάθετο στο 1/3 του πλάτους της. Στα δεξιά στα 2/3 της σελίδας, αναγράφεται το γεγονός της δήλωσης της γέννησής μου από τον πατέρα μου. Είναι τυπωμένο στην καθαρεύουσα με κενά που ο αρμόδιος ληξίαρχος της εποχής συμπλήρωνε χειρόγραφα.
Το απίστευτο είναι το γεγονός ότι η δήλωση της γέννησής μου που θα έπρεπε να αναφέρεται με τα στοιχεία μου και κυρίως το όνομά μου, αναφέρει πολλά "ενδιαφέροντα" εκτός από αυτό! Αναφέρει το όνομα του πατέρα μου με τον αριθμό ταυτότητάς του και το θρήσκευμα του(ΧΟ), το επάγγελμά του και τη διεύθυνση κατοικίας, αναφέρει τη μαιευτική κλινική, αναφέρει σε 2η μοίρα το όνομα της μητέρας μου χωρίς τον αρ. ταυτότητάς της αλλά κοιτάει επιμελώς να αναγραφεί το θρήσκευμά της (ΧΟ) και τέλος αναφέρει τα στοιχεία αυτού που παρουσιάστηκε να κάνει τη δήλωση (ο πατέρας μου πάλι) και φυσικά το θρήσκευμά του μπας και ξεφύγει της αντίληψης της πολιτείας. Και το όνομά μου; Που βρίσκεται το όνομά μου στο έγγραφο της ληξιαρχικής πράξης γεννήσεώς μου;
Κοιτώντας αριστερά στο υπόλοιπο 1/3 της σελίδας το μυστήριο αναγραφής του ονόματος λύνεται αλλά το μυστήριο μπουρδουκλώματος της πολιτείας και Εκκλησίας περιπλέκεται. Στο υπόλοιπο 1/3 του εγγράφου λοιπόν αναγράφεται η βάπτισή μου 8 μήνες μετά όπου ο ανάδοχος μου (νονός κατά τα κοινά) με τις ευλογίες του παπά της ενορίας μου έδωσε επιτέλους ένα όνομα και έτσι μου έκανε την τιμή και η πολιτεία να με αναγνωρίσει. Για τους πρώτους 8 μήνες της ζωής μου στην ουσία για την πολιτεία ή οποιαδήποτε άλλη υπηρεσία της ήμουν ανύπαρκτος ή ήμουν ανώνυμος ή απλά ο γιος του τάδε (και της τάδε αλλά αυτό φαίνεται να μην είναι τόσο σημαντικό όσο το του τάδε) - ίσως από κει να προέρχεται και η γνωστή ερώτηση που μας κάναν όταν ήμασταν παιδιά "τίνος είσαι 'συ".
Είναι ακατόρθωτο για το νου μου σήμερα, να συλλάβει πώς γίνεται η πολιτεία ενός μη θεοκρατικού δυτικού κράτους (για την Ελλάδα λέω) , οι υπηρεσίες της και οι σχέσεις τους με τους πολίτες, να έχουν την οποιαδήποτε σχέση με την Εκκλησία και τη θρησκεία. Είμαι περίεργος πώς θα ήταν το έγγραφο σε περίπτωση που οι γονείς μου αποφάσιζαν να μη με βαφτίσουν. Θα ήμουν ανώνυμος ως σήμερα; Στο σχολείο θα γραφόμουν ως "το τέκνο του τάδε" και θα ήμουν επώνυμος υπογράφοντας ανώνυμα σχόλια στα blogs.

Βέβαια ψάχνοντας λίγο την ιστορία του νέου Ελληνικού κράτους δεν είναι δύσκολο να ανακαλύψει κανείς από που προέρχεται αυτό το σφιχταγκάλιασμα Εκκλησίας πολιτείας. Η ιστορία είναι τόσο παλιά όσο και τα χρόνια μετά τη σύσταση του νέου Ελληνικού κράτους (σχετικά στο άρθρο του doctor) και ο δεσμός ακόμα να λυθεί αφού ακόμα και σήμερα στο σύνταγμα του Ελληνικού κράτους υπάρχει ειδική μνεία για την θρησκεία της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας του Χριστού όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται. Το σύνταγμα της χώρας επιμένει να θεωρεί σημαντικό και σχετικό με το σκοπό του την αναφορά της θρησκείας ως την επικρατούσα στη χώρα, υιοθετώντας έτσι άμεσα μια επίσημη θρησκεία για το κράτος. Και ενώ απ΄ όσο μαθαίνουμε από τους διαλόγους του Ελ. Βενιζέλου και των πληρεξούσιων (σχετικό λινκ αναφοράς το παραπάνω το οποίο αναφέρει ως πηγή το βιβλίο "Η μάστιγα του Θεού" του συγγραφέα Μανώλη Βασιλάκη) ο αρχικός λόγος αναφοράς επικρατούσας θρησκείας ήταν ..."στατιστικός" σήμερα βλέπουμε στο άρθρο 3 του συντάγματος της χώρας την 3η παράγραφο να επισημαίνει :" Tο κείμενο της Aγίας Γραφής τηρείται αναλλοίωτο. H επίσημη μετάφρασή του σε άλλο γλωσσικό τύπο απαγορεύεται χωρίς την έγκριση της Aυτοκέφαλης Eκκλησίας της Eλλάδας και της Mεγάλης του Xριστού Eκκλησίας στην Kωνσταντινούπολη." . Αυτό το τελευταίο μου είναι εντελώς ακατανόητο. Ποια είναι πραγματικά η ανάγκη ενός κράτους-του Ελληνικού για να μη μιλάμε αόριστα τελείως (... μη φονταμενταλιστικού;) να έχει τέτοιου είδους διατύπωση στο σύνταγμά του μου είναι ασύλληπτο.

Πάντως είμαι περίεργος να μάθω πώς καταχωρούνται οι γεννήσεις στα μητρώα του ληξιαρχείου σήμερα. Διότι αν η πολιτεία δεν καταγράφει το θρήσκευμα όπως έκανε τουλάχιστον μέχρι τη γενιά τη δική μου, και όπως σταμάτησε να κάνει και με τις ταυτότητες, δε θα έχει πλέον ούτε "στατιστικό" λόγο να αναφέρει την Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία ως την επικρατούσα του κράτους, εφόσον δε θα κρατάει επίσημα τουλάχιστον στατιστικά στοιχεία.