Μιας και καιρό είχα να ασχοληθώ με το θεσμό της "Χρυσής Παντόφλας" είπα να αρχίσω να μοιράζω μερικές σε διάφορες κατευθύνσεις. Είναι ίσως κατά κάποιο τρόπο η δική μου λίστα αφορισμών.
- Πολύ λίγες εφημερίδες, ίσως να μετριούνται στα δάκτυλα του ενός χεριού, δε θα χαρακτήριζα τύπου τάμπλοϊντ στην Ελλάδα.Οι περισσότερες έχουν ξεκάθαρα χαρακτηριστικά τάμπλόιντ ασχέτως θεματολογίας. Το χαρακτηριστικό των εφημερίδων αυτού του τύπου, είναι γενικά το κουτσομπολίστικο ύφος των άρθρων που παρουσιάζουν συνήθως με στυλ ανάλυσης καφενείου με επιλεκτική παρουσίαση στοιχείων και παρερμηνεία τους, τα πολύ περιορισμένα ρεπορτάζ με την κλασσική έννοια του όρου, η χαρακτηριστική συμπάθεια προς ένα πολιτικό χώρο και η σχετική αρθρογραφία που απροκάλυπτα υποστηρίζει αυτόν το χώρο και τα συμφέροντά του. Μία από αυτές τις εφημερίδες θεωρώ ότι είναι και η εφημερίδα "Τα Νέα".
Το τελευταίο άρθρο που διάβασα που το θεωρώ στην καλύτερη περίπτωση προχειροδουλειά με σκοπό τη δημιουργία εντυπώσεων ήταν αυτό που μιλά για το πόσο ακριβά πληρώνουν οι καταναλωτές βασικά είδη διατροφής στην Ελλάδα σε σχέση με άλλες χώρες της Ευρώπης. Το άρθρο αυτοβαπτίζεται "έρευνα" των Νέων, και δίνει συγκριτικό πίνακα τιμών προϊόντων μεταξύ Ελλάδας και άλλων Ευρωπαϊκών χωρών όπως η Βρετανία, το Βέλγιο, η Γαλλία.
Στην "έρευνα των Νέων" πουθενά δεν αναφέρεται τίποτα για τη μέθοδο που ακολουθήθηκε για τη σύγκριση. Πώς έγινε η σύγκριση, πώς διαλέχτηκε το δείγμα των προϊόντων προς σύγκριση και ποια ήταν τα προϊόντα, ποια σουπερμάρκετ επιλέχθηκαν για τη σύγκριση, ποια η χρονική περίοδος της σύγκρισης. Ο αναγνώστης απλά είναι "υποχρεωμένος" να "χάψει" τα αποτελέσματα αυτής της έρευνας και να επιβεβαιώσει για μια ακόμη φορά τη μεγάλη αλήθεια που αποκαλύπτεται έτσι ωμά μπροστά στα μάτια του.
Ερμηνεία δική μου: Ο "δημοσιογράφος" ή "δημοσιογράφοι" που πηγαίνουν είτε σε αποστολές στο εξωτερικό, είτε απλά κάνουν ένα ταξιδάκι αναψυχής , πετάγονται και στο τοπικό σουπερμάρκετ στη γειτονιά που βρίσκεται το ξενοδοχείο που μένουν. Έ, μετά κοιτούν τις τιμές στα "αντίστοιχα" προϊόντα και τις σημειώνουν στο δαιμόνιο μπλοκάκι τους. 2-3 ταξιδάκια και να ' σου η εμπεριστατωμένη έρευνα. Παίρνουν και τη στάμπα "Έρευνα των ΝΕΩΝ" και κοιμούνται μετά με τη συνείδησή τους ήσυχη και την καρδιά περήφανη έχοντας συμβάλει το λιθαράκι τους στην προσπάθεια αφύπνισης του κοιμισμένου λαού. Βέβαια δεν αποκλείω και το ενδεχόμενο, μιας και κουτσά στραβά και τα Ελληνικά ΜΜΕ ανακαλύπτουν το θαυμαστό κόσμο του ίντερνετ, οι δαιμόνιοι ρεπόρτερ να κάναν μια online σύγκριση τιμών. Στοιχίζει και φτηνότερα στο "ίδρυμα".
- Περνώ σε τελείως διαφορετικό θέμα, σε άρθρο της δημοσιογράφου Ελλης Τριανταφυλλου στην εφημερίδα Καθημερινή. Εδώ πρόκειται για κλασσικού τύπου ad hominem επίθεσης κατά του πρώην υπουργού Βύρωνα Πολύδωρα. Ο κ. Πολύδωρας μετά την κατά γενική ομολογία "ιδιαίτερα πετυχημένη" θητεία του στην προηγούμενη κυβέρνηση και αφού μας χάρισε άφθονα δείγματα του πόσο κακός μπορεί να είναι ένας πολιτικός, σε τόσους διαφορετικούς τομείς και σε τόσο σύντομα χρονικά διαστήματα, φέρεται τώρα να συγκαταλέγεται στους λεγόμενους "αντάρτες" της κυβέρνησης. Η κ. Τριανταφύλλου γράφει το editorial της επιτιθέμενη στον ίδιο τον κ. Πολύδωρα για τη θέση του σχετικά με την ελευθερία βουλευτών να κριτικάρουν την κυβέρνηση του κόμματός τους, λέγοντας στο άρθρο της "...Το ερώτημα, όμως, δεν είναι αν έχει ένας βουλευτής το δικαίωμα να εκφράζει ελεύθερα τη γνώμη του και να ψηφίζει κατά συνείδηση, αλλά ποιοι παράγοντες διαμορφώνουν κάθε φορά αυτήν τη συνείδηση." . Η δημοσιογράφος, δηλαδή αντί να φέρει αντι-επιχειρήματα για να αντικρούσει τις κραυγές του κ. Πολύδωρα κατά της κυβέρνησης, επικεντρώνεται περισσότερο στο αγαθό των προθέσεων του κ. Πολύδωρα. Στην ουσία προβάλει την, ίσως δεδομένη, αναξιοπιστία του προσώπου του μέσω της στάσης του,προκειμένου να στρέψει την προσοχή του αναγνώστη κατά του ίδιου και όχι βέβαια στο αν είναι αλήθεια ή έχουν βάση αυτά που λέει. Πολύ συχνός τρόπος αντιμετώπισης επιχειρημάτων από το σύνολο του δημοσιογραφικού χώρου (και πολιτικών βέβαια αλλά και μεγάλης μερίδας του κόσμου). Απαξίωση του λόγου και στροφή κατά του ποιος είναι αυτός που τον φέρει και ποιό το ποιόν του και όχι βέβαια αν αυτό που λέει έχει την οποιαδήποτε δόση αλήθειας. Πολύ εύκολα παραπλανάται ο οποιοσδήποτε με τέτοιου είδους τακτικές ειδικά στην Ελλάδα που στις περισσότερες των περιπτώσεων δεν έχει σημασία τι λέγεται αλλά από ποιόν λέγεται. Αναγωγή στο "ξέρεις ποιος είμαι 'γώ;". Χαρακτηριστικό, διάχυτο και στην αγωνία πολλών στην μπλογκόσφαιρα που υποστηρίζουν τη διαφορά στο βάρος της επώνυμης γραφής από την ψευδώνυμη ή ανώνυμη ασχέτως περιεχομένου της γραφής της ίδιας. Αυτή η στάση δημιουργεί ανθρώπους με ελάχιστα ορθολογικές ικανότητες σκέψης ικανούς για παράδειγμα να απαξιώνουν να δώσουν προσοχή σε έναν οφθαλμοφανή κίνδυνο επειδή αυτός που τον φέρνει στην προσοχή τους φέρνει δείγματα αναξιοπιστίας. Σα να οδηγείς στο αντίθετο ρεύμα του δρόμου και να σου λέει κάποιος μη κάτοχος διπλώματος οδήγησης ότι είναι επικίνδυνο να το κάνεις και να αποκρίνεσαι "μάθε πρώτα να οδηγείς και μετά ... <ήχος σύγκρουσης στο πέταλο του Μαλλιακού>"
- Η επόμενη χρυσή παντόφλα είναι ευρύτερη και δεν αφορά μόνο τα ΜΜΕ. Τη στέλνω σε όλους τους διαχειριστές δικτυακών τόπων, συμπεριλαμβανομένων και πολλών μπλογκ, που έχουν ενσωματώσει στις σελίδες τους μουσικά κομμάτια ή και βίντεο και τα έχουν ρυθμίσει έτσι ώστε να παίζουν αυτόματα με το που επισκέπτεσαι τη σελίδα τους. Έτσι εκεί που σερφάρεις ανύποπτος να σου στη διαπασών το οποιοδήποτε μουσικό κομμάτι ο ιδιοκτήτης του site σερβίρει στα αυτιά σου αδιαφορώντας για τα γούστα σου, τη διάθεσή σου εκείνη τη στιγμή και την ησυχία των διπλανών σου. Τους κατατάσσω στην κατηγορία των spammers. Σε υποχρεώνουν ντε και καλά χωρίς να σου δίνουν κανένα δικαίωμα επιλογής , να τρέξεις να ψάξεις στη συνήθως χαώδη και εντελώς μη πρακτικά δομημένη σελίδα τους, να βρεις που είναι το ρημάδι το stop. Εντελώς ανάγωγη διαδικτυακή συμπεριφορά και με την διάδοση τον μπλογκς και την εισροή στο τοπίο πολλών απαίδευτων με τα της netiquete του ίντερνετ το φαινόμενο έχει πάρει εκρηκτικές διαστάσεις. Προσωπικά συνήθως φεύγω από τη σελίδα τους από το να ψάχνω να βρω να κλείσω το κουμπί. Στην ίδια κατηγορία πάνε και τα flash animations διαφημίσεις σε πολλούς διαδικτυακούς τόπους ΜΜΕ (πχ το in.gr και ο flash.gr) που σου ανοίγουν μπροστά στα μούτρα σου χωρίς επιλογή να τα κλείσεις και στην χειρότερη κατηγορία μπαίνουν αυτά που έχουν ήχο. Αυτά τα συναντούσα αρκετά περισσότερο παλιότερα. Φαντάζομαι ότι κάποιος είπε στους πανούργους διαχειριστές των δικτυακών τόπων ότι αυτή η πρακτική απομακρύνει πιθανούς αναγνώστες της διαφήμισης και υποψήφιους πελάτες, μάλιστα εκνευρίζοντας τους.
Για το δεύτερο θέμα της παντόφλας, αφορμή πήρα από το άρθρο με τίτλο "Κώστας, ο αρχηγός των ατάκτων" που διάβασα στο ενδιαφέρον μπλογκ του Canis Libertatis.
