Διαβάζω στο άρθρο του Σκαι τη δήλωση του πρωθυπουργού κ. Κώστα Καραμανλή στην εφημερίδα Frankfurter Allgemeine Zeitung σχετικά με τα 50 χρόνια από την υπογραφή της Συνθήκης της Ρώμης και την αρχή της Ευρωπαϊκής Κοινότητας. Ο κ. Καραμανλής φέρεται να δήλωσε ότι "... πρέπει να διαμορφωθεί μια πρωτοπορία μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση σε ρόλο "ατμομηχανής", προκειμένου να προχωρήσει η Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση". Και αναρωτιέμαι..Αν ο κ. Καραμανλής εννοεί τη σημερινή ταχύτητα εξέλιξης των πραγμάτων ικανή να καλυφθεί από την ταχύτητα μιας "ατμομηχανής" αυτό δείχνει την αντίληψη του Έλληνα πρωθυπουργού για το ποια εποχή και αιώνα ζούμε. Εμ τόσες και τόσες φορές αναφέρουμε στην Ελλάδα το περίφημο τρένο που χάσαμε, που θα έρθει, που φεύγει, που πρέπει να το προλάβουμε, δύσκολο είναι ο άνθρωπος να νομίζει ότι η σημερινή ταχύτητα εξέλιξης των πραγμάτων εξισώνεται με αυτή μιας ατμομηχανής;
Ίσως καιρός θα ήταν να εξηγήσει κάποιος στον κ. Έλληνα πρωθυπουργό ότι κάποιοι πήγαν και στη σελήνη πριν από 40 χρόνια σχεδόν και ότι ακόμα και το Orient Express ίσως να έτρεχε με ατμομηχανή κάποτε αλλά αυτό ήταν το 1883 ..
21 March, 2007
Φτάνει πια
Εμείς οι Έλληνες πολίτες ζούμε, σε καθημερινή πλέον βάση, μια απαξίωση σε βάρος μας. Σε κανέναν άλλο τομέα της Διοίκησης της χώρας μας η απαξίωση αυτή δεν είναι πιο έντονη απ' ότι στο Υπουργείο Δημόσιας Τάξης.Διαμαρτυρόμαστε για την απαξίωση σε βάρος μας, που παίρνει τη μορφή τυφλής βίας εναντίον συμπολιτών μας.
Διαμαρτυρόμαστε για την απαξίωση σε βάρος μας, όταν αυτή εκδηλώνεται με την συγκάλυψη της έκνομης δράσης λίγων αστυνομικών.
Διαμαρτυρόμαστε για την απαξίωση σε βάρος μας, που αποτελεί η ανείπωτη ταλαιπωρία για την έκδοση διαβατηρίου και ταυτότητας.
Φτάνει πιά! Ζητούμε τη λήψη συγκεκριμένων μέτρων για να σταματήσει η απαξίωση σε βάρος των Ελλήνων πολιτών.
Ζητούμε:
- Τον απόλυτο σεβασμό προς την προσωπικότητα και την αξιοπρέπεια των πολιτών.
- Την αποκατάσταση, με έργα και πράξεις, της αξιοπιστίας της Ελληνικής Αστυνομίας στην οποία έχει ανατεθεί η τήρηση της έννομης τάξης.
- Τον άμεσο εξορθολογισμό διαδικασιών για την έκδοση διαβατηρίων και ταυτοτήτων.
Ζητούμε αυτά που θα έπρεπε να είναι αυτονόητα σε μια δημοκρατική κοινωνία στον 21ο αιώνα.
Μια πρωτοβουλία των ιστολογίων: Αμπελοφιλοσοφίες, αναΜόρφωση-ιστολόγιο, ΔΕ ΜΑΣΑΜΕ ΡΕ, Ελεύθερος Σκοπευτής, Ιστολόγιον, ΚΑΙ βλέπω ΚΑΙ ακούω ΚΑΙ μιλάω, Καλτσόβρακο, Λαπούτα, Λευκός Θόρυβος, λ:ηρ, Μαργαριταρένια, Με Νταούλια και Ζουρνάδες, Στέφανος Ν. Παπανώτας, το χέρι, Ψιλικατζού, ANARRIMA, Digital Era, divaynne, doncat, eidisis-sxolia, Fairy Smoke, fastbackwards, Gravity & the Wind, GreekUniversityReform, Non-Linear Complexity, Nylon, oraelladas, RealityTape, taparaponasas stoMIXER, vrypan|net|weblog, We are not alone
Πάρτε μέρος στην πρωτοβουλία μας.
tags: polydoras | meme: a6edf8bc8e7a7ed85215abe9b94bbc7a
14 March, 2007
ΝΥ/Ζυρίχη .. 2 διαφορετικοί κόσμοι. ΗΠΑ/Ευρώπη 2 διαφορετικές νοοτροπίες.
Η εμφανέστερη διαφορά των 2 πόλεων είναι η διαφορά των μεγεθών. Από το μέγεθος της πόλης , των κτιρίων και των αποστάσεων. Η Ζυρίχη είναι η μεγαλύτερη πόλη της Ελβετίας με περίπου κάτι παραπάνω από 1 εκατομμύρια πληθυσμό η ευρύτερη περιοχή. Η ΝΥ είναι ένα σύνολο περιοχών που ανάλογα τι θες να συμπεριλάβεις, πρόκειται για μια πόλη από περίπου 8 εκατομμύρια κόσμο ως κάτι παραπάνω από 17 εκατομμύρια. Οι αποστάσεις πάλι είναι διαφορετικής κλίμακας. Η Ζυρίχη εκτείνεται σε μια περιφέρεια περίπου 90 τετ. χλμ. και η η μητροπολιτική περιοχή της ΝΥ σε μια περιφέρεια 17,000 τετ.χλμ.
Έτσι τα έβαλα αυτά στο χαρτί (ή στο Google για να είμαι ειλικρινής) για να τα χωνέψω καλύτερα . Άν κάνει κανείς κλικ η ΝΥ πάνω κάτω περιλαμβάνεται στον κόκκινο κύκλο και η Ζυρίχη στον κίτρινο. Η κλίμακα είναι η ίδια και η ακρίβεια είναι ευθύνη του Google φυσικά. (Πρέπει να κάνετε click στην εικόνα για να δείτε τις λεπτομέρειες)
Για έναν Νεοϋορκέζο (και Seinfeld-όπληκτο), η Ζυρίχη μοιάζει να είναι το nexus of the universe..
Αυτό κάνει την περιήγηση , τη ζωή και την ευκολία μετακίνησης στη Ζυρίχη ασύγκριτα πιο σύντομη αντίστοιχα. Βοηθάνε βέβαια και οι επιλογές που έχεις για μετακίνηση με τα ΜΜΜ στην Ζυρίχη που είναι τόσες πολλές και σε τόσους συνδυασμούς που για κάποιον που έρχεται 1η φορά μοιάζει σταυρόλεξο για δυνατούς λύτες. Η πόλη και οι γύρω περιοχές είναι χωρισμένες σε ζώνες και το εισιτήριο που εκδίδεις κοστίζει ανάλογα με το πόσες ζώνες θα διασχίσεις. Με το ίδιο εισιτήριο μπορείς να χρησιμοποιήσεις τρένο, τραμ, τρόλεϊ, λεωφορείο ακόμα και φέρυ αν διασχίζεις τη λίμνη. Το θέμα είναι ότι πράγματι θες να μελετήσεις καλά το τι επιλογές έχεις (αφού τις βρεις μέσα σε ένα σύνολο από έντυπα) και αφού τα συγκρίνεις να αποφασίσεις τι σε βολεύει. Εντύπωσή μου είναι πως δεν είναι το πιο φιλικό προς τον ξένο επισκέπτη σύστημα. (Μια γεύση από τις επιλογές εδώ) . Αντανακλαστικά μου φέρνει πίσω στο νου μια από τις πολύ σημαντικές διαφορές στον τρόπο σχεδιασμού, σκέψης και νοοτροπίας μεταξύ των Αμερικανών και Ευρωπαίων (τέτοιες συγκρίσεις θα έχω πολλές). Από τη μία νοοτροπία η Αμερικάνικη που βασίζεται στο σκεπτικό "ο πελάτης είναι βασιλιάς και θα πρέπει να είναι σε θέση να επιλέξει ξεκάθαρα το προϊόν/υπηρεσία που του προσφέρουμε χωρίς πολύ σκέψη, πολυπλοκότητες και συγχύσεις". Αυτή η νοοτροπία συναντάται φυσικά από τη συντριπτική πλειοψηφία των ιδιωτικών εταιρειών που ανταγωνίζονται για πελάτες και υπηρεσίες, αλλά ακόμα και από καθαρά κρατικές ή τοπικά ελεγχόμενες υπηρεσίες που συνήθως αργοπορημένα αλλά συστηματικά ακολουθούν. Όπου δεν ισχύει αυτή η νοοτροπία , είτε μιλάμε για υπηρεσία κάποιου μονοπωλιακού λόμπι είτε για εταιρεία στα πρόθυρα χρεωκοπίας.
Από την άλλη η Ευρωπαϊκή που είναι γενικά του στυλ "Προσφέρουμε ένα σύνολο από υπηρεσίες που ίσως να μην είναι υπόδειγμα απλότητας και εύκολης χρήσης στον καταναλωτή αλλά είναι καθαρά ευθύνη του καταναλωτή να βγάλει άκρη". Θα είμαι ειλικρινής. Προτιμώ και καταλαβαίνω τον Αμερικάνικο τρόπο σκέψης. Ίσως κάποιος (όπως και 'γω παλιότερα) να υποστηρίζει ότι το 2ο σύστημα ανατρέφει πιο συνειδητοποιημένους πολίτες και καταναλωτές αφού καλούνται να είναι ενημερωμένοι για ένα σύνολο από κανόνες, εξαιρέσεις στον κανόνα και να βγάλουν από μόνοι τους το καλύτερο συμπέρασμα ακόμα και αν για κάποιο καιρό αισθάνονται ότι πληρώνουν αδρά (γιατί το σύστημα στη Ζυρίχη δεν είναι φτηνό τουλάχιστον) για τις υπηρεσίες που τους παρέχονται. Αυτό όμως θεωρώ ότι καλλιεργεί μια αίσθηση αδικίας στην αρχή και μια αίσθηση στον πολίτη ότι έχει απέναντί του (είτε κράτος είτε ιδιωτική υπηρεσία) έναν ανταγωνιστή ο οποίος προσπαθεί να τον ξεγελάσει και να τον εκμεταλλευτεί. Ειδικά εφόσον γνωρίζω πολύ καλά ότι πολύ σπάνια ο πάροχος μιας υπηρεσίας, στην Ελλάδα τουλάχιστον (ίσως όχι αντιπροσωπευτικό Ευρωπαϊκό παράδειγμα), παραδέχεται τα λάθη του και νοιάζεται για το αν έχει ζημιωθεί από τον τρόπο λειτουργίας της υπηρεσίας κάποιος πελάτης του και εν συνεχεία για την αποζημίωσή του, πράγμα πολύ συνηθισμένο στις ΗΠΑ (σε βαθμό μάλιστα που οι πελάτες εκμεταλλεύονται τον πάροχο σε μερικές περιπτώσεις). Σε ένα πολύπλοκο σύστημα είναι πολύ εύκολο κάποιος να "κρεμαστεί" από ένα όχι και τόσο προφανή κανόνα για να ξεγλιστρήσει των ευθυνών του. Στο τέλος πάντως, σίγουρα δεν πιστεύω ότι με το 2ο τρόπο δημιουργούνται πιο συνειδητοποιημένοι πολίτες. Συνήθως δημιουργούνται πολίτες που αναρωτιούνται πως γίνεται τα πράγματα να είναι πιο φτηνά στην απέναντι όχθη του Ατλαντικού (ή για να γίνω κακός όσον αφορά την Ελληνική πραγματικότητα που θυμάμαι, πολίτες που αρέσκονται στο να λένε "ναι αλλά εμείς έχουμε ωραίες παραλίες και ήλιο")
Από την άλλη η ΝΥ είναι, δυστυχώς, από τις πολύ λίγες αμερικάνικες πόλεις που έχουν όντως αξιόλογο δίκτυο ΜΜM. Με το ίδιο εισιτήριο μιας διαδρομής ($2) μπορείς να χρησιμοποιήσεις για όση ώρα θες και με όσες αλλαγές θες εντός του δικτύου (δηλ. αν βγεις έξω από κάποιο σταθμό θα πρέπει να ξαναπληρώσεις για να ξαναμπείς) το δίκτυο subway και αυτό πρακτικά σημαίνει ότι μπορείς να πας παντού σχεδόν. Και όπως και ο χάρτης που παρέθεσα που δίνει κάποια αίσθηση της διαφοράς των μεγεθών, το λήμμα της wikipedia δίνει μια αίσθηση του μεγέθους του δικτύου του υπόγειου της ΝΥ. (ενδεικτικά πρόκειται για ένα δίκτυο 1355 χλμ που εξυπηρετεί καθημερινά περίπου 5 εκατομμύρια κόσμο). Οι επιλογές σου στα εισιτήρια είναι μια κάρτα βασικά που έχει συγκεκριμένο αριθμό διαδρομών από 2 ως 40 δίνοντάς σου έκπτωση με τη μορφή έξτρα διαδρομών ανάλογα ποια κάρτα επιλέξεις.
Νομίζω θα σταματήσω εδώ για την ώρα. Θα ακολουθήσει συνέχεια άρθρων που τις περισσότερες φορές θα καταλήγουν μάλλον σε συγκρίσεις των 2 κόσμων και της νοοτροπίας τους, επαναλαμβάνω έτσι όπως την αντιλαμβάνομαι εγώ.
Έτσι τα έβαλα αυτά στο χαρτί (ή στο Google για να είμαι ειλικρινής) για να τα χωνέψω καλύτερα . Άν κάνει κανείς κλικ η ΝΥ πάνω κάτω περιλαμβάνεται στον κόκκινο κύκλο και η Ζυρίχη στον κίτρινο. Η κλίμακα είναι η ίδια και η ακρίβεια είναι ευθύνη του Google φυσικά. (Πρέπει να κάνετε click στην εικόνα για να δείτε τις λεπτομέρειες)
Για έναν Νεοϋορκέζο (και Seinfeld-όπληκτο), η Ζυρίχη μοιάζει να είναι το nexus of the universe..Αυτό κάνει την περιήγηση , τη ζωή και την ευκολία μετακίνησης στη Ζυρίχη ασύγκριτα πιο σύντομη αντίστοιχα. Βοηθάνε βέβαια και οι επιλογές που έχεις για μετακίνηση με τα ΜΜΜ στην Ζυρίχη που είναι τόσες πολλές και σε τόσους συνδυασμούς που για κάποιον που έρχεται 1η φορά μοιάζει σταυρόλεξο για δυνατούς λύτες. Η πόλη και οι γύρω περιοχές είναι χωρισμένες σε ζώνες και το εισιτήριο που εκδίδεις κοστίζει ανάλογα με το πόσες ζώνες θα διασχίσεις. Με το ίδιο εισιτήριο μπορείς να χρησιμοποιήσεις τρένο, τραμ, τρόλεϊ, λεωφορείο ακόμα και φέρυ αν διασχίζεις τη λίμνη. Το θέμα είναι ότι πράγματι θες να μελετήσεις καλά το τι επιλογές έχεις (αφού τις βρεις μέσα σε ένα σύνολο από έντυπα) και αφού τα συγκρίνεις να αποφασίσεις τι σε βολεύει. Εντύπωσή μου είναι πως δεν είναι το πιο φιλικό προς τον ξένο επισκέπτη σύστημα. (Μια γεύση από τις επιλογές εδώ) . Αντανακλαστικά μου φέρνει πίσω στο νου μια από τις πολύ σημαντικές διαφορές στον τρόπο σχεδιασμού, σκέψης και νοοτροπίας μεταξύ των Αμερικανών και Ευρωπαίων (τέτοιες συγκρίσεις θα έχω πολλές). Από τη μία νοοτροπία η Αμερικάνικη που βασίζεται στο σκεπτικό "ο πελάτης είναι βασιλιάς και θα πρέπει να είναι σε θέση να επιλέξει ξεκάθαρα το προϊόν/υπηρεσία που του προσφέρουμε χωρίς πολύ σκέψη, πολυπλοκότητες και συγχύσεις". Αυτή η νοοτροπία συναντάται φυσικά από τη συντριπτική πλειοψηφία των ιδιωτικών εταιρειών που ανταγωνίζονται για πελάτες και υπηρεσίες, αλλά ακόμα και από καθαρά κρατικές ή τοπικά ελεγχόμενες υπηρεσίες που συνήθως αργοπορημένα αλλά συστηματικά ακολουθούν. Όπου δεν ισχύει αυτή η νοοτροπία , είτε μιλάμε για υπηρεσία κάποιου μονοπωλιακού λόμπι είτε για εταιρεία στα πρόθυρα χρεωκοπίας.
Από την άλλη η Ευρωπαϊκή που είναι γενικά του στυλ "Προσφέρουμε ένα σύνολο από υπηρεσίες που ίσως να μην είναι υπόδειγμα απλότητας και εύκολης χρήσης στον καταναλωτή αλλά είναι καθαρά ευθύνη του καταναλωτή να βγάλει άκρη". Θα είμαι ειλικρινής. Προτιμώ και καταλαβαίνω τον Αμερικάνικο τρόπο σκέψης. Ίσως κάποιος (όπως και 'γω παλιότερα) να υποστηρίζει ότι το 2ο σύστημα ανατρέφει πιο συνειδητοποιημένους πολίτες και καταναλωτές αφού καλούνται να είναι ενημερωμένοι για ένα σύνολο από κανόνες, εξαιρέσεις στον κανόνα και να βγάλουν από μόνοι τους το καλύτερο συμπέρασμα ακόμα και αν για κάποιο καιρό αισθάνονται ότι πληρώνουν αδρά (γιατί το σύστημα στη Ζυρίχη δεν είναι φτηνό τουλάχιστον) για τις υπηρεσίες που τους παρέχονται. Αυτό όμως θεωρώ ότι καλλιεργεί μια αίσθηση αδικίας στην αρχή και μια αίσθηση στον πολίτη ότι έχει απέναντί του (είτε κράτος είτε ιδιωτική υπηρεσία) έναν ανταγωνιστή ο οποίος προσπαθεί να τον ξεγελάσει και να τον εκμεταλλευτεί. Ειδικά εφόσον γνωρίζω πολύ καλά ότι πολύ σπάνια ο πάροχος μιας υπηρεσίας, στην Ελλάδα τουλάχιστον (ίσως όχι αντιπροσωπευτικό Ευρωπαϊκό παράδειγμα), παραδέχεται τα λάθη του και νοιάζεται για το αν έχει ζημιωθεί από τον τρόπο λειτουργίας της υπηρεσίας κάποιος πελάτης του και εν συνεχεία για την αποζημίωσή του, πράγμα πολύ συνηθισμένο στις ΗΠΑ (σε βαθμό μάλιστα που οι πελάτες εκμεταλλεύονται τον πάροχο σε μερικές περιπτώσεις). Σε ένα πολύπλοκο σύστημα είναι πολύ εύκολο κάποιος να "κρεμαστεί" από ένα όχι και τόσο προφανή κανόνα για να ξεγλιστρήσει των ευθυνών του. Στο τέλος πάντως, σίγουρα δεν πιστεύω ότι με το 2ο τρόπο δημιουργούνται πιο συνειδητοποιημένοι πολίτες. Συνήθως δημιουργούνται πολίτες που αναρωτιούνται πως γίνεται τα πράγματα να είναι πιο φτηνά στην απέναντι όχθη του Ατλαντικού (ή για να γίνω κακός όσον αφορά την Ελληνική πραγματικότητα που θυμάμαι, πολίτες που αρέσκονται στο να λένε "ναι αλλά εμείς έχουμε ωραίες παραλίες και ήλιο")
Από την άλλη η ΝΥ είναι, δυστυχώς, από τις πολύ λίγες αμερικάνικες πόλεις που έχουν όντως αξιόλογο δίκτυο ΜΜM. Με το ίδιο εισιτήριο μιας διαδρομής ($2) μπορείς να χρησιμοποιήσεις για όση ώρα θες και με όσες αλλαγές θες εντός του δικτύου (δηλ. αν βγεις έξω από κάποιο σταθμό θα πρέπει να ξαναπληρώσεις για να ξαναμπείς) το δίκτυο subway και αυτό πρακτικά σημαίνει ότι μπορείς να πας παντού σχεδόν. Και όπως και ο χάρτης που παρέθεσα που δίνει κάποια αίσθηση της διαφοράς των μεγεθών, το λήμμα της wikipedia δίνει μια αίσθηση του μεγέθους του δικτύου του υπόγειου της ΝΥ. (ενδεικτικά πρόκειται για ένα δίκτυο 1355 χλμ που εξυπηρετεί καθημερινά περίπου 5 εκατομμύρια κόσμο). Οι επιλογές σου στα εισιτήρια είναι μια κάρτα βασικά που έχει συγκεκριμένο αριθμό διαδρομών από 2 ως 40 δίνοντάς σου έκπτωση με τη μορφή έξτρα διαδρομών ανάλογα ποια κάρτα επιλέξεις.
Νομίζω θα σταματήσω εδώ για την ώρα. Θα ακολουθήσει συνέχεια άρθρων που τις περισσότερες φορές θα καταλήγουν μάλλον σε συγκρίσεις των 2 κόσμων και της νοοτροπίας τους, επαναλαμβάνω έτσι όπως την αντιλαμβάνομαι εγώ.
10 March, 2007
Blogoreality (ή 5 πράγματα για μένα)
Ανταποκρίνομαι λοιπόν στην πρόσκληση του Γιάννη (ioannisk) (Γιάννη μου πήρε λίγο χρόνο αλλά τα κατάφερα) και μαζί με πολύ άλλο κόσμο γράφω 5 πράγματα που σκιαγραφούν εμένα για όποιον πιθανόν να ενδιαφερόταν είτε για καθαρή τέρψη της reality όρεξης που χαρακτηρίζει την εποχή μας (και ακόμα περισσότερο την Ελληνική διαχρονικότητα) , είτε για οποιοδήποτε άλλο ανεξήγητο λόγο.
1. Για κάποιο λόγο όταν ήμουν μικρός μου άρεσε να απαντάω όταν με ρωτούσαν τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις , ότι θα γινόμουν παιδίατρος και οι γονείς μου ήταν πολύ περήφανοι. Μετά από μια παράξενη πορεία, το θέμα είναι ότι όχι μόνο δεν έγινα ποτέ παιδίατρος αλλά ακόμα και σήμερα δυσκολεύομαι να απαντήσω ευθέως όταν με ρωτάνε "τι δουλειά κάνεις;".
2. Ως συνέπεια των παραπάνω ίσως, μου αρέσει πολύ να αλλάζω δραστικά τα πράγματα γύρω μου και να μπλέκω με εντελώς νέα μετά από δεδομένο καιρό. Αποτέλεσμα αυτών είναι ότι πολλές φορές μου είναι δύσκολο να συγκεντρωθώ όταν η ζωή μου είναι μία ρουτίνα απλά. Για κάποιο λόγο νομίζω ότι πάσχω από ADD.
3. Από την παιδική μου ηλικία δεν ξέρω σε ποιο βαθμό και με τι τρόπο με έχει επηρεάσει το εξής γεγονός : Παίζοντας στο προαύλιο του νηπιαγωγείου πετώντας πέτρες (αγαπημένο μου σπορ μικρός) άνοιξα το κεφάλι (κατά λάθος ειλικρινά) μιας συμμαθήτριας μου (ακόμα θυμάμαι το όνομά της και θα απολογηθώ δημόσια "Ευγενία συγνώμη κατά λάθος το έκανα!") . Ως αποτέλεσμα και δεδομένου του τότε συστήματος ορθής διαπαιδαγώγησης , η νηπιαγωγός με έκλεισε στην τουαλέτα για το υπόλοιπο της ημέρας. Το πρόβλημα όμως είναι ότι με ξέχασε και κλείδωσε το νηπιαγωγείο και εγώ παρόλο που το συνειδητοποιούσα ότι θα μείνω κλειδωμένος δεν είπα τίποτα γιατί ντρεπόμουν. Ε με το που έμεινα μόνος σήκωσα την γειτονιά στο πόδι χτυπώντας τα τζάμια και κλαίγοντας. Το καλό ήταν ότι φέραν πίσω την νηπιαγωγό και μου άνοιξε και ότι την επομένη οι γονείς μου δε με στείλανε πίσω. Αλλά ακόμα δεν ξέρω τι επιπτώσεις έχει στην προσωπικότητα μου αυτό το γεγονός (το είπα αυτό πάλι;)
4. Μετά τα 30α μου αποφάσισα να ασχοληθώ με το χόμπι που πάντα ήθελα να ασχοληθώ από μικρός την Ελλάδα και ποτέ δεν το έκανα λόγω ...λόγω πολλών εμποδίων. Τα κατάφερα στη ΝΥ και το ξεκίνησα και, παρόλο που μόνο τα σαββατοκύριακα του καλοκαιριού μπορούσα να το εξασκήσω και πάλι μόνο όταν είχε αέρα και διακινδυνεύοντας τη σχέση μου με τη σύντροφό μου και τους φίλους μου , το "έκανα" ακόμα και στον ύπνο μου. Το χόμπι είναι το windsurfing.
5. Μου αρέσει πολύ το humor παρόλο που νομίζω ότι ο τρόπος που το αντιλαμβάνομαι έχει αλλάξει αισθητά και έχει επηρεαστεί και διαμορφωθεί λόγω της διαδρομής πιθανόν που έγραψα παραπάνω. Θυμάμαι που στο φροντιστήριο στα Αγγλικά που πήγαινα πετούσα τη μια ατάκα μετά την άλλη όλη την ώρα και παρόλο που ριψοκινδύνεψα το πέταγμα της κιμωλίας της καθηγήτριας προς το μέρος μου κάθε φορά για την ανακατωσούρα στην τάξη, απ' όσο θυμάμαι πολλές από τις προσπάθειές μου φέρναν τα γέλια μέχρι δακρύων. Σήμερα όποτε επισκέπτομαι την Ελλάδα (αραιά θα έλεγα) δύσκολα βρίσκω αστεία τα ανέκδοτα και το είδος του χιούμορ που συναντάω και όποτε θεωρώ ότι κάνω εγώ humor τις περισσότερες φορές εισπράττω αμηχανία..
Αυτά τα βαρετά από μένα λοιπόν. Είναι το 1ο μου post από τη νέα μου "κατοικία" και δεν ξέρω πόσο συχνά θα μπορώ να ανανεώνω αυτό το ημερολόγιο παρόλο που στο μυαλό μου έχω πολλά να γράψω, κυρίως για τις εντυπώσεις μου από την "προσαρμογή".
Και θα παραδώσω τη σκυτάλη για την ώρα στο "φίλο" solon of ny μιας και όσοι "γνωρίζω" ενδο-μπλογκικά έχουν ήδη συμμετάσχει στο παιχνίδι.
1. Για κάποιο λόγο όταν ήμουν μικρός μου άρεσε να απαντάω όταν με ρωτούσαν τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις , ότι θα γινόμουν παιδίατρος και οι γονείς μου ήταν πολύ περήφανοι. Μετά από μια παράξενη πορεία, το θέμα είναι ότι όχι μόνο δεν έγινα ποτέ παιδίατρος αλλά ακόμα και σήμερα δυσκολεύομαι να απαντήσω ευθέως όταν με ρωτάνε "τι δουλειά κάνεις;".
2. Ως συνέπεια των παραπάνω ίσως, μου αρέσει πολύ να αλλάζω δραστικά τα πράγματα γύρω μου και να μπλέκω με εντελώς νέα μετά από δεδομένο καιρό. Αποτέλεσμα αυτών είναι ότι πολλές φορές μου είναι δύσκολο να συγκεντρωθώ όταν η ζωή μου είναι μία ρουτίνα απλά. Για κάποιο λόγο νομίζω ότι πάσχω από ADD.
3. Από την παιδική μου ηλικία δεν ξέρω σε ποιο βαθμό και με τι τρόπο με έχει επηρεάσει το εξής γεγονός : Παίζοντας στο προαύλιο του νηπιαγωγείου πετώντας πέτρες (αγαπημένο μου σπορ μικρός) άνοιξα το κεφάλι (κατά λάθος ειλικρινά) μιας συμμαθήτριας μου (ακόμα θυμάμαι το όνομά της και θα απολογηθώ δημόσια "Ευγενία συγνώμη κατά λάθος το έκανα!") . Ως αποτέλεσμα και δεδομένου του τότε συστήματος ορθής διαπαιδαγώγησης , η νηπιαγωγός με έκλεισε στην τουαλέτα για το υπόλοιπο της ημέρας. Το πρόβλημα όμως είναι ότι με ξέχασε και κλείδωσε το νηπιαγωγείο και εγώ παρόλο που το συνειδητοποιούσα ότι θα μείνω κλειδωμένος δεν είπα τίποτα γιατί ντρεπόμουν. Ε με το που έμεινα μόνος σήκωσα την γειτονιά στο πόδι χτυπώντας τα τζάμια και κλαίγοντας. Το καλό ήταν ότι φέραν πίσω την νηπιαγωγό και μου άνοιξε και ότι την επομένη οι γονείς μου δε με στείλανε πίσω. Αλλά ακόμα δεν ξέρω τι επιπτώσεις έχει στην προσωπικότητα μου αυτό το γεγονός (το είπα αυτό πάλι;)
4. Μετά τα 30α μου αποφάσισα να ασχοληθώ με το χόμπι που πάντα ήθελα να ασχοληθώ από μικρός την Ελλάδα και ποτέ δεν το έκανα λόγω ...λόγω πολλών εμποδίων. Τα κατάφερα στη ΝΥ και το ξεκίνησα και, παρόλο που μόνο τα σαββατοκύριακα του καλοκαιριού μπορούσα να το εξασκήσω και πάλι μόνο όταν είχε αέρα και διακινδυνεύοντας τη σχέση μου με τη σύντροφό μου και τους φίλους μου , το "έκανα" ακόμα και στον ύπνο μου. Το χόμπι είναι το windsurfing.
5. Μου αρέσει πολύ το humor παρόλο που νομίζω ότι ο τρόπος που το αντιλαμβάνομαι έχει αλλάξει αισθητά και έχει επηρεαστεί και διαμορφωθεί λόγω της διαδρομής πιθανόν που έγραψα παραπάνω. Θυμάμαι που στο φροντιστήριο στα Αγγλικά που πήγαινα πετούσα τη μια ατάκα μετά την άλλη όλη την ώρα και παρόλο που ριψοκινδύνεψα το πέταγμα της κιμωλίας της καθηγήτριας προς το μέρος μου κάθε φορά για την ανακατωσούρα στην τάξη, απ' όσο θυμάμαι πολλές από τις προσπάθειές μου φέρναν τα γέλια μέχρι δακρύων. Σήμερα όποτε επισκέπτομαι την Ελλάδα (αραιά θα έλεγα) δύσκολα βρίσκω αστεία τα ανέκδοτα και το είδος του χιούμορ που συναντάω και όποτε θεωρώ ότι κάνω εγώ humor τις περισσότερες φορές εισπράττω αμηχανία..
Αυτά τα βαρετά από μένα λοιπόν. Είναι το 1ο μου post από τη νέα μου "κατοικία" και δεν ξέρω πόσο συχνά θα μπορώ να ανανεώνω αυτό το ημερολόγιο παρόλο που στο μυαλό μου έχω πολλά να γράψω, κυρίως για τις εντυπώσεις μου από την "προσαρμογή".
Και θα παραδώσω τη σκυτάλη για την ώρα στο "φίλο" solon of ny μιας και όσοι "γνωρίζω" ενδο-μπλογκικά έχουν ήδη συμμετάσχει στο παιχνίδι.
Subscribe to:
Posts (Atom)