Blogoreality (ή 5 πράγματα για μένα)

Ανταποκρίνομαι λοιπόν στην πρόσκληση του Γιάννη (ioannisk) (Γιάννη μου πήρε λίγο χρόνο αλλά τα κατάφερα) και μαζί με πολύ άλλο κόσμο γράφω 5 πράγματα που σκιαγραφούν εμένα για όποιον πιθανόν να ενδιαφερόταν είτε για καθαρή τέρψη της reality όρεξης που χαρακτηρίζει την εποχή μας (και ακόμα περισσότερο την Ελληνική διαχρονικότητα) , είτε για οποιοδήποτε άλλο ανεξήγητο λόγο.

1. Για κάποιο λόγο όταν ήμουν μικρός μου άρεσε να απαντάω όταν με ρωτούσαν τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις , ότι θα γινόμουν παιδίατρος και οι γονείς μου ήταν πολύ περήφανοι. Μετά από μια παράξενη πορεία, το θέμα είναι ότι όχι μόνο δεν έγινα ποτέ παιδίατρος αλλά ακόμα και σήμερα δυσκολεύομαι να απαντήσω ευθέως όταν με ρωτάνε "τι δουλειά κάνεις;".

2. Ως συνέπεια των παραπάνω ίσως, μου αρέσει πολύ να αλλάζω δραστικά τα πράγματα γύρω μου και να μπλέκω με εντελώς νέα μετά από δεδομένο καιρό. Αποτέλεσμα αυτών είναι ότι πολλές φορές μου είναι δύσκολο να συγκεντρωθώ όταν η ζωή μου είναι μία ρουτίνα απλά. Για κάποιο λόγο νομίζω ότι πάσχω από ADD.

3. Από την παιδική μου ηλικία δεν ξέρω σε ποιο βαθμό και με τι τρόπο με έχει επηρεάσει το εξής γεγονός : Παίζοντας στο προαύλιο του νηπιαγωγείου πετώντας πέτρες (αγαπημένο μου σπορ μικρός) άνοιξα το κεφάλι (κατά λάθος ειλικρινά) μιας συμμαθήτριας μου (ακόμα θυμάμαι το όνομά της και θα απολογηθώ δημόσια "Ευγενία συγνώμη κατά λάθος το έκανα!") . Ως αποτέλεσμα και δεδομένου του τότε συστήματος ορθής διαπαιδαγώγησης , η νηπιαγωγός με έκλεισε στην τουαλέτα για το υπόλοιπο της ημέρας. Το πρόβλημα όμως είναι ότι με ξέχασε και κλείδωσε το νηπιαγωγείο και εγώ παρόλο που το συνειδητοποιούσα ότι θα μείνω κλειδωμένος δεν είπα τίποτα γιατί ντρεπόμουν. Ε με το που έμεινα μόνος σήκωσα την γειτονιά στο πόδι χτυπώντας τα τζάμια και κλαίγοντας. Το καλό ήταν ότι φέραν πίσω την νηπιαγωγό και μου άνοιξε και ότι την επομένη οι γονείς μου δε με στείλανε πίσω. Αλλά ακόμα δεν ξέρω τι επιπτώσεις έχει στην προσωπικότητα μου αυτό το γεγονός (το είπα αυτό πάλι;)

4. Μετά τα 30α μου αποφάσισα να ασχοληθώ με το χόμπι που πάντα ήθελα να ασχοληθώ από μικρός την Ελλάδα και ποτέ δεν το έκανα λόγω ...λόγω πολλών εμποδίων. Τα κατάφερα στη ΝΥ και το ξεκίνησα και, παρόλο που μόνο τα σαββατοκύριακα του καλοκαιριού μπορούσα να το εξασκήσω και πάλι μόνο όταν είχε αέρα και διακινδυνεύοντας τη σχέση μου με τη σύντροφό μου και τους φίλους μου , το "έκανα" ακόμα και στον ύπνο μου. Το χόμπι είναι το windsurfing.

5. Μου αρέσει πολύ το humor παρόλο που νομίζω ότι ο τρόπος που το αντιλαμβάνομαι έχει αλλάξει αισθητά και έχει επηρεαστεί και διαμορφωθεί λόγω της διαδρομής πιθανόν που έγραψα παραπάνω. Θυμάμαι που στο φροντιστήριο στα Αγγλικά που πήγαινα πετούσα τη μια ατάκα μετά την άλλη όλη την ώρα και παρόλο που ριψοκινδύνεψα το πέταγμα της κιμωλίας της καθηγήτριας προς το μέρος μου κάθε φορά για την ανακατωσούρα στην τάξη, απ' όσο θυμάμαι πολλές από τις προσπάθειές μου φέρναν τα γέλια μέχρι δακρύων. Σήμερα όποτε επισκέπτομαι την Ελλάδα (αραιά θα έλεγα) δύσκολα βρίσκω αστεία τα ανέκδοτα και το είδος του χιούμορ που συναντάω και όποτε θεωρώ ότι κάνω εγώ humor τις περισσότερες φορές εισπράττω αμηχανία..

Αυτά τα βαρετά από μένα λοιπόν. Είναι το 1ο μου post από τη νέα μου "κατοικία" και δεν ξέρω πόσο συχνά θα μπορώ να ανανεώνω αυτό το ημερολόγιο παρόλο που στο μυαλό μου έχω πολλά να γράψω, κυρίως για τις εντυπώσεις μου από την "προσαρμογή".
Και θα παραδώσω τη σκυτάλη για την ώρα στο "φίλο" solon of ny μιας και όσοι "γνωρίζω" ενδο-μπλογκικά έχουν ήδη συμμετάσχει στο παιχνίδι.