ΝΥ/Ζυρίχη .. 2 διαφορετικοί κόσμοι. ΗΠΑ/Ευρώπη 2 διαφορετικές νοοτροπίες.

Η εμφανέστερη διαφορά των 2 πόλεων είναι η διαφορά των μεγεθών. Από το μέγεθος της πόλης , των κτιρίων και των αποστάσεων. Η Ζυρίχη είναι η μεγαλύτερη πόλη της Ελβετίας με περίπου κάτι παραπάνω από 1 εκατομμύρια πληθυσμό η ευρύτερη περιοχή. Η ΝΥ είναι ένα σύνολο περιοχών που ανάλογα τι θες να συμπεριλάβεις, πρόκειται για μια πόλη από περίπου 8 εκατομμύρια κόσμο ως κάτι παραπάνω από 17 εκατομμύρια. Οι αποστάσεις πάλι είναι διαφορετικής κλίμακας. Η Ζυρίχη εκτείνεται σε μια περιφέρεια περίπου 90 τετ. χλμ. και η η μητροπολιτική περιοχή της ΝΥ σε μια περιφέρεια 17,000 τετ.χλμ.
Έτσι τα έβαλα αυτά στο χαρτί (ή στο Google για να είμαι ειλικρινής) για να τα χωνέψω καλύτερα . Άν κάνει κανείς κλικ η ΝΥ πάνω κάτω περιλαμβάνεται στον κόκκινο κύκλο και η Ζυρίχη στον κίτρινο. Η κλίμακα είναι η ίδια και η ακρίβεια είναι ευθύνη του Google φυσικά. (Πρέπει να κάνετε click στην εικόνα για να δείτε τις λεπτομέρειες)


Για έναν Νεοϋορκέζο (και Seinfeld-όπληκτο), η Ζυρίχη μοιάζει να είναι το nexus of the universe..

Αυτό κάνει την περιήγηση , τη ζωή και την ευκολία μετακίνησης στη Ζυρίχη ασύγκριτα πιο σύντομη αντίστοιχα. Βοηθάνε βέβαια και οι επιλογές που έχεις για μετακίνηση με τα ΜΜΜ στην Ζυρίχη που είναι τόσες πολλές και σε τόσους συνδυασμούς που για κάποιον που έρχεται 1η φορά μοιάζει σταυρόλεξο για δυνατούς λύτες. Η πόλη και οι γύρω περιοχές είναι χωρισμένες σε ζώνες και το εισιτήριο που εκδίδεις κοστίζει ανάλογα με το πόσες ζώνες θα διασχίσεις. Με το ίδιο εισιτήριο μπορείς να χρησιμοποιήσεις τρένο, τραμ, τρόλεϊ, λεωφορείο ακόμα και φέρυ αν διασχίζεις τη λίμνη. Το θέμα είναι ότι πράγματι θες να μελετήσεις καλά το τι επιλογές έχεις (αφού τις βρεις μέσα σε ένα σύνολο από έντυπα) και αφού τα συγκρίνεις να αποφασίσεις τι σε βολεύει. Εντύπωσή μου είναι πως δεν είναι το πιο φιλικό προς τον ξένο επισκέπτη σύστημα. (Μια γεύση από τις επιλογές εδώ) . Αντανακλαστικά μου φέρνει πίσω στο νου μια από τις πολύ σημαντικές διαφορές στον τρόπο σχεδιασμού, σκέψης και νοοτροπίας μεταξύ των Αμερικανών και Ευρωπαίων (τέτοιες συγκρίσεις θα έχω πολλές). Από τη μία νοοτροπία η Αμερικάνικη που βασίζεται στο σκεπτικό "ο πελάτης είναι βασιλιάς και θα πρέπει να είναι σε θέση να επιλέξει ξεκάθαρα το προϊόν/υπηρεσία που του προσφέρουμε χωρίς πολύ σκέψη, πολυπλοκότητες και συγχύσεις". Αυτή η νοοτροπία συναντάται φυσικά από τη συντριπτική πλειοψηφία των ιδιωτικών εταιρειών που ανταγωνίζονται για πελάτες και υπηρεσίες, αλλά ακόμα και από καθαρά κρατικές ή τοπικά ελεγχόμενες υπηρεσίες που συνήθως αργοπορημένα αλλά συστηματικά ακολουθούν. Όπου δεν ισχύει αυτή η νοοτροπία , είτε μιλάμε για υπηρεσία κάποιου μονοπωλιακού λόμπι είτε για εταιρεία στα πρόθυρα χρεωκοπίας.

Από την άλλη η Ευρωπαϊκή που είναι γενικά του στυλ "Προσφέρουμε ένα σύνολο από υπηρεσίες που ίσως να μην είναι υπόδειγμα απλότητας και εύκολης χρήσης στον καταναλωτή αλλά είναι καθαρά ευθύνη του καταναλωτή να βγάλει άκρη". Θα είμαι ειλικρινής. Προτιμώ και καταλαβαίνω τον Αμερικάνικο τρόπο σκέψης. Ίσως κάποιος (όπως και 'γω παλιότερα) να υποστηρίζει ότι το 2ο σύστημα ανατρέφει πιο συνειδητοποιημένους πολίτες και καταναλωτές αφού καλούνται να είναι ενημερωμένοι για ένα σύνολο από κανόνες, εξαιρέσεις στον κανόνα και να βγάλουν από μόνοι τους το καλύτερο συμπέρασμα ακόμα και αν για κάποιο καιρό αισθάνονται ότι πληρώνουν αδρά (γιατί το σύστημα στη Ζυρίχη δεν είναι φτηνό τουλάχιστον) για τις υπηρεσίες που τους παρέχονται. Αυτό όμως θεωρώ ότι καλλιεργεί μια αίσθηση αδικίας στην αρχή και μια αίσθηση στον πολίτη ότι έχει απέναντί του (είτε κράτος είτε ιδιωτική υπηρεσία) έναν ανταγωνιστή ο οποίος προσπαθεί να τον ξεγελάσει και να τον εκμεταλλευτεί. Ειδικά εφόσον γνωρίζω πολύ καλά ότι πολύ σπάνια ο πάροχος μιας υπηρεσίας, στην Ελλάδα τουλάχιστον (ίσως όχι αντιπροσωπευτικό Ευρωπαϊκό παράδειγμα), παραδέχεται τα λάθη του και νοιάζεται για το αν έχει ζημιωθεί από τον τρόπο λειτουργίας της υπηρεσίας κάποιος πελάτης του και εν συνεχεία για την αποζημίωσή του, πράγμα πολύ συνηθισμένο στις ΗΠΑ (σε βαθμό μάλιστα που οι πελάτες εκμεταλλεύονται τον πάροχο σε μερικές περιπτώσεις). Σε ένα πολύπλοκο σύστημα είναι πολύ εύκολο κάποιος να "κρεμαστεί" από ένα όχι και τόσο προφανή κανόνα για να ξεγλιστρήσει των ευθυνών του. Στο τέλος πάντως, σίγουρα δεν πιστεύω ότι με το 2ο τρόπο δημιουργούνται πιο συνειδητοποιημένοι πολίτες. Συνήθως δημιουργούνται πολίτες που αναρωτιούνται πως γίνεται τα πράγματα να είναι πιο φτηνά στην απέναντι όχθη του Ατλαντικού (ή για να γίνω κακός όσον αφορά την Ελληνική πραγματικότητα που θυμάμαι, πολίτες που αρέσκονται στο να λένε "ναι αλλά εμείς έχουμε ωραίες παραλίες και ήλιο")

Από την άλλη η ΝΥ είναι, δυστυχώς, από τις πολύ λίγες αμερικάνικες πόλεις που έχουν όντως αξιόλογο δίκτυο ΜΜM. Με το ίδιο εισιτήριο μιας διαδρομής ($2) μπορείς να χρησιμοποιήσεις για όση ώρα θες και με όσες αλλαγές θες εντός του δικτύου (δηλ. αν βγεις έξω από κάποιο σταθμό θα πρέπει να ξαναπληρώσεις για να ξαναμπείς) το δίκτυο subway και αυτό πρακτικά σημαίνει ότι μπορείς να πας παντού σχεδόν. Και όπως και ο χάρτης που παρέθεσα που δίνει κάποια αίσθηση της διαφοράς των μεγεθών, το λήμμα της wikipedia δίνει μια αίσθηση του μεγέθους του δικτύου του υπόγειου της ΝΥ. (ενδεικτικά πρόκειται για ένα δίκτυο 1355 χλμ που εξυπηρετεί καθημερινά περίπου 5 εκατομμύρια κόσμο). Οι επιλογές σου στα εισιτήρια είναι μια κάρτα βασικά που έχει συγκεκριμένο αριθμό διαδρομών από 2 ως 40 δίνοντάς σου έκπτωση με τη μορφή έξτρα διαδρομών ανάλογα ποια κάρτα επιλέξεις.

Νομίζω θα σταματήσω εδώ για την ώρα. Θα ακολουθήσει συνέχεια άρθρων που τις περισσότερες φορές θα καταλήγουν μάλλον σε συγκρίσεις των 2 κόσμων και της νοοτροπίας τους, επαναλαμβάνω έτσι όπως την αντιλαμβάνομαι εγώ.